Użytkownikiem przestrzeni publicznej jest każdy, wobec czego podczas projektowania należy brać pod uwagę potrzeby wszystkich ludzi. Podkreślić należy, że osoby mające trudności w poruszaniu się, to część społeczeństwa, do której oprócz osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, osób niewidomych i słabowidzących, niedosłyszących, z niepełnosprawnością intelektualną, należą również osoby starsze, kobiety w ciąży, opiekunowie małych dzieci w wózkach, osoby otyłe, niskie lub bardzo wysokie. Do tej grupy zaliczyć można także osoby z czasowymi ograniczeniami mobilności, takimi jak: osoby z urazami kończyn poruszające się przy pomocy balkoników lub kul, podróżni z dużymi bagażami i inni. Osoby te, w konfrontacji z barierami przestrzennymi, mają trudności w realizacji swoich praw w dostępie do środowiska zabudowanego, środków transportu, usługi technologii informacyjno-komunikacyjnych[1].
Poniżej przedstawiono minimalne wymiary skrajni potrzebne do poruszania się użytkowników, w celu zobrazowania jak różne są ich potrzeby (Rys. 1):
- osoba sprawna – 67,5 cm,
- osoba starsza poruszająca się przy pomocy laski – 75 cm,
- osoba z dzieckiem – 110 cm,
- osoba poruszająca się przy pomocy balkonika – 85 cm,
- osoba poruszająca się przy pomocy dwóch kul – 95 cm,
- osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim – 80 cm,
- osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim o napędzie mechanicznym – 80 cm,
- osoba z dziecięcym wózkiem bliźniaczym – 100 cm,
- osoba poruszająca się z psem asystującym – 110 cm,
- osoba poruszająca się z przewodnikiem – 120 cm,
- osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim z psem asystującym – 120 cm,
- osoba na wózku inwalidzkim z asystentem – 160 cm,
- osoba poruszająca się z białą laską – 90 cm.
Rys. 1. Minimalne wymiary skrajni potrzebne do poruszania się użytkowników
[1] Wysocki M., Załuski D., „Ekspertyza w zakresie dostępności kolejowych obiektów obsługi podróżnych z niepełnosprawnościami oraz ograniczoną możliwością poruszania” – ekspertyza opracowana na zlecenie UTK, Warszawa, 2017