Stanowiska postojowe dla osób z niepełnosprawnościami powinny być zorganizowane możliwie jak najbliżej głównego wejścia budynku. Najlepiej gdy znajdują się na tym samym poziomie co chodnik prowadzący do obiektu. Kiedy nie jest to możliwe istotnym jest, aby różnica wysokości pomiędzy jezdnią a strefą pieszą mogła być pokonywana poprzez zastosowanie pochylni, najlepiej opadających we wszystkich kierunkach. Teren zewnętrzny przed obiektem powinien być możliwie płaski, a wszystkie zbędne różnice wysokości powinny być usuwane.
Wejście główne powinno być czytelnie oznaczone, zaleca się umieszczać na fasadzie budynku jego nazwę. Optymalne dla wszystkich użytkowników jest przystosowanie wejścia głównego dla potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Wszelkie różnice wysokości powinny być pokonywane elementami dyskretnymi, nieingerującymi w sposób drastyczny w wygląd fasady budynku. Dobrym rozwiązaniem, jest stosowanie elementów, które swoim charakterem, barwą oraz formą będą w harmonijny sposób współgrać z istniejącym budynkiem. Dobrze kiedy obiekt ma automatyczne drzwi zewnętrzne rozsuwane lub rozwierane. Jeśli drzwi rozwierane mają działać na przycisk, należy pamiętać, że powinien on być na odpowiedniej wysokości. w sytuacji kiedy nie jest możliwe udostępnienie wejścia głównego dla wszystkich użytkowników, należy się upewnić, że wejście dostosowane dla osób z niepełnosprawnościami jest dobrze oznaczone. Powinno ono prowadzić do możliwie jak najbardziej reprezentacyjnej strefy budynku. Niezależnie od tego czy osoby potrzebujące będą wchodzić głównym czy dodatkowym wejściem, ważne jest, aby dźwig osobowy prowadzący na poszczególne piętra obiektu znajdował się możliwie blisko.
System oznaczeń w obiekcie powinien być możliwie prosty i uniwersalny. Korzystnym jest oznaczenie piktogramem nie tylko podstawowych miejsc takich jak toalety, ale również takich jak szatnie czy bufety. Należy się upewnić, że użytkownicy, niebędący pracownikami obiektu mogą w jednoznaczny sposób stwierdzić, do których pomieszczeń mają dostęp. Powinno się przygotowywać plany tyflograficzne. Ciekawym rozwiązaniem jest umiejscowienie planu przedstawiającego najbliższą okolice, przed wejściem do przystosowywanego budynku. Elementem ułatwiającym orientacje pomiędzy pomieszczeniami jest kod kolorystyczny. Należy jednak pamiętać, że zastosowany kod powinien być stosowany konsekwentnie. Jeśli obiekt np. muzeum, wprowadza kod kolorystyczny na ścianach obiektu, dobrze jest go pokazać na rysunku planu budynku.
Jeśli w obiekcie zamontowane są pasy naprowadzające dla osób niewidomych, powinny być one zamontowane w sposób ciągły i logiczny, powinny również prowadzić jak najprostszą trasą. Dobrze jest zadbać w przystosowywanym obiekcie o umieszczenie wielu, różnego rodzaju miejsc siedzących. Należy zwrócić uwagę na to, żeby wszelkie potencjalnie niebezpieczne elementy zostały zabezpieczone. Są nimi grzejniki, które powinny być umieszczane we wnękach, obudowach, bądź zostać pomalowane kolorem odróżniającym się od barwy ściany. Jednocześnie w miejscach, gdzie ze względu na potrzeby funkcjonalne jest ciemno, schody oraz krańce ścian powinny być oświetlone. Bardzo estetycznym rozwiązaniem jest tworzenie „świetlnych listew”.
Nawierzchnie powinny zapewnić możliwość swobodnego poruszania się, tzn. powinna być równa i mieć powierzchnię antypoślizgową, która spełnia swoje cechy również w trudnych warunkach atmosferycznych – w badaniu wg PN-EN 13036-4 lub PN-EN 14231 wartość poślizgu (PTV lub SRV) nawierzchni mokrej nie może być niższa niż 36 jednostek. Należy jednocześnie zapewnić stałość parametru w czasie. Wartość poślizgu w całym okresie użytkowania nawierzchni mokrej nie może być niższa niż 36 jednostek, co należy okresowo kontrolować (nie rzadziej niż raz na 3 lata) w ramach przeglądów technicznych obiektów.[1]
Zapewnienie przyjemnego nastroju we wnętrzu pomaga redukować stres związany z użytkowaniem przestrzeni. Ocieplanie budynku poprzez wprowadzanie na teren zagospodarowania zieleni, dzieł sztuki, czy innych elementów czysto estetycznych przeciwdziała monotonii we wnętrzach. Różnicowanie poszczególnych stref funkcjonalnych poprzez np. stosowanie różnych posadzek, wspomaga orientacje użytkowników.
Na podstawie analizowanych budynków można zaobserwować, że często wprowadzanie niewielkich, mało skomplikowanych zmian, może w znaczący sposób ułatwić korzystanie z obiektów użyteczności publicznej osobom potrzebującym. Działania te są niezbędne, aby każdy miał możliwość uczestnictwa w życiu społecznym. Dopiero obserwacja realnej, a nie teoretycznej aktywności poszczególnych użytkowników w przestrzeni jest wyznacznikiem czy spełniono zasady projektowania uniwersalnego.
[1] The Assesment of Floor Slip Resistance. The UK Slip Resistance Group Guidelines, wyd. 5/2016; PN-EN 15534-4:2015 Kompozyty wytworzone z materiałów na bazie celulozy i tworzyw termoplastycznych (powszechnie zwane kompozytami polimerowodrzewnymi (WPG) lub kompozytami z włóknem naturalnym (NFC)) Część 4: Specyfikacje profili podłogowych i płytek; Ambroziak A. Badanie odporności na poślizg powłok żywicznych, Materiały Budowlane 9/2017 (541), s. 35-37; Workplace health, safety and welfare. Workplace (Health, Safety and Welfare). Regulations 1992. Approved Code of Practice, L24 HSE Books 1992; ISBN 978 0